Felieton

W przeszłości 1 Maja był niezwykle ważnym świętem, Świętem Pracy, które uświetniały huczne pochody robotnicze. Ale ja nie o tym chcę dziś pisać, choć z pewnością moje wywody mają ścisły związek z pracą. Stare przysłowie głosi: „Bez pracy nie ma kołaczy”. I jest w tym wiele prawdy. Bo praca narzuca ludziom pewien porządek, pewną powtarzalność, pewien rytuał dnia codziennego. Wielu mówi, że gdyby wygrało szóstkę w Lotto, to pierwszą rzeczy byłoby porzucenie pracy już następnego dnia. Taka wygrana jednak może wyglądać bajkowo tylko z pewnej odległości.

Stopniały śniegi, ustały zimowe wichry i ustąpiła wielomiesięczna szaruga. Zza chmur coraz częściej wygląda słońce, a wraz z nim budzi się do życia przyroda. Wiosenna aura sprawia, że w człowieku zaczynają buzować emocje i namiętności. A że kobieta to też człowiek, stąd niebezpieczeństwo, że się niewiasta zakocha, jest na wiosnę jak najbardziej realne. I to nieważne, ile ma lat i jakie przeżycia niesie w plecaku swoich życiowych doświadczeń.

Maj od dziecka kojarzy mi się z konwaliami i bzem. Zapach tych roślin towarzyszył mi każdej wiosny przez całe życie spędzone w Polsce. Maj to także nasze święto narodowe oraz niedzielne uroczystości dzieci przystępujących do pierwszej komunii świętej. I ta właśnie uroczystość przez kilka dobrych tygodni spędzała mi sen z powiek, a to za sprawą dwóch kluczowych dla wielu kobiet spraw: stroju i prezentu.

Wakacje zbliżają się pełną parą i najwyższy czas zrobić rezerwacje. Niektórzy, tak jak jedna z moich przyjaciółek, smażą się od kilku dni na wczasach w Egipcie. Inni, jak moja córka, pakują walizki na podróż do Korei. Pierwsza z małżonkiem, druga indywidualnie i to mnie trochę przeraża. Jednak moja pociecha mówi: „jadę sama, jak dorosła kobieta” …

Dopiero co minęły walentynki i nasz wyjazdowy weekend firmowy, a już zaczęliśmy szykować się do obchodów 8 marca. Tym razem jednak kroiła się impreza całkowicie prywatna, bo szefowa wykosztowała się już na nasz wypad w lutym i nie planowała po raz kolejny sprawiać nam jakichkolwiek przyjemności. Zatem we własnym gronie, po części biurowym, po części przyjacielskim, urządziłyśmy sobie małą kobiecą posiadówkę.

Już na początku lutego mój mąż poinformował mnie, że z okazji zbliżających się Walentynek, zaplanował dla nas krótki wyjazd-niespodziankę. Jako że 14 lutego wypadał w środę, dokonał rezerwacji na poprzedzający weekend.

Zgodnie z tradycją naszej firmy, także i w tym roku szefowa postanowiła zorganizować dla nas zabawę karnawałową połączoną z obchodami Walentynek. Nie, żeby nas jakoś bardzo kochała, zwłaszcza za nasze niedociągnięcia w pracy, ale po to, by nas zmotywować do dalszych starań i zakasania rękawów do papierkowej roboty. W końcu pracownik doceniony i zadowolony jest bardziej wydajny i robi ciężko jak wół, nie narzekając na swoją niedolę.

Od wielu już lat luty upływa nam pod znakiem Dnia Zakochanych, obchodzonego 14 lutego. W telewizji, prasie kobiecej i witrynach sklepowych dominuje krwisty czerwony kolor miłosnych serduszek, mieszany niekiedy z landrynkowatym różowym, nierozerwalnie związanym z płcią piękną.

W życiu każdej dojrzałej kobiety pojawia się moment, kiedy musi zostać sama. Najlepiej sama ze sobą. No i doczekałam się po wielu latach małżeństwa. Popołudnie i wieczór. Wolne. Mąż wyjątkowo został w pracy do 23, a dzieciaki przebywały na wycieczce szkolnej. Z noclegiem! A wiec nadszedł czas dla mnie i tylko dla mnie. Ja i maseczka na twarzy. Ja i kąpiel relaksacyjna. Ja i dobry film. Ja i kieliszek słodkiego wina. Ja i ... cokolwiek, nieważne zresztą. Ważne, że sama w domu, w ciszy i świętym spokoju. Nie będę robić nic! Nic!

Wszem i wobec wiadomo, że dziadkowie pełnią szczególną rolę w życiu wnuków. Czasem, bywa, że są po prostu niezastąpieni. Dzielą się wiedzą, doświadczeniem, dają wsparcie i moc nadludzkiej miłości... ale czy babcia musi być na każde zawołanie?