Felieton

Dopiero co minęły walentynki i nasz wyjazdowy weekend firmowy, a już zaczęliśmy szykować się do obchodów 8 marca. Tym razem jednak kroiła się impreza całkowicie prywatna, bo szefowa wykosztowała się już na nasz wypad w lutym i nie planowała po raz kolejny sprawiać nam jakichkolwiek przyjemności. Zatem we własnym gronie, po części biurowym, po części przyjacielskim, urządziłyśmy sobie małą kobiecą posiadówkę.

Już na początku lutego mój mąż poinformował mnie, że z okazji zbliżających się Walentynek, zaplanował dla nas krótki wyjazd-niespodziankę. Jako że 14 lutego wypadał w środę, dokonał rezerwacji na poprzedzający weekend.

Zgodnie z tradycją naszej firmy, także i w tym roku szefowa postanowiła zorganizować dla nas zabawę karnawałową połączoną z obchodami Walentynek. Nie, żeby nas jakoś bardzo kochała, zwłaszcza za nasze niedociągnięcia w pracy, ale po to, by nas zmotywować do dalszych starań i zakasania rękawów do papierkowej roboty. W końcu pracownik doceniony i zadowolony jest bardziej wydajny i robi ciężko jak wół, nie narzekając na swoją niedolę.

Od wielu już lat luty upływa nam pod znakiem Dnia Zakochanych, obchodzonego 14 lutego. W telewizji, prasie kobiecej i witrynach sklepowych dominuje krwisty czerwony kolor miłosnych serduszek, mieszany niekiedy z landrynkowatym różowym, nierozerwalnie związanym z płcią piękną.

W życiu każdej dojrzałej kobiety pojawia się moment, kiedy musi zostać sama. Najlepiej sama ze sobą. No i doczekałam się po wielu latach małżeństwa. Popołudnie i wieczór. Wolne. Mąż wyjątkowo został w pracy do 23, a dzieciaki przebywały na wycieczce szkolnej. Z noclegiem! A wiec nadszedł czas dla mnie i tylko dla mnie. Ja i maseczka na twarzy. Ja i kąpiel relaksacyjna. Ja i dobry film. Ja i kieliszek słodkiego wina. Ja i ... cokolwiek, nieważne zresztą. Ważne, że sama w domu, w ciszy i świętym spokoju. Nie będę robić nic! Nic!

Wszem i wobec wiadomo, że dziadkowie pełnią szczególną rolę w życiu wnuków. Czasem, bywa, że są po prostu niezastąpieni. Dzielą się wiedzą, doświadczeniem, dają wsparcie i moc nadludzkiej miłości... ale czy babcia musi być na każde zawołanie?

Znowu nadszedł nowy Nowy Rok i z czego tu się cieszyć? Rok więcej na liczniku, kilka kilogramów krąglej po świątecznych libacjach…

Obiecałam sobie, że te święta będą wyjątkowe. Takie inne, magiczne, piernikowo-świerkowe, bombkowo-aniołkowo-lampkowe. Po prostu wy - ją - tko - we. Przeanalizowałam zeszłoroczne gazety przedświąteczne, grafikę w google (wyniki dla: choinka, święta, dekoracja stołu... itd.), przejrzałam jakieś artykuły i od końca wakacji byłam w stanie gotowości bojowej. Czujna na wyprzedaże, obniżki, promocje, kompletowałam prezenty dla najbliższych, dalszych i niespodziewanych.

Ten rok postanowiłam zacząć inaczej niż wszystkie inne. Żadnych horoskopów, przepowiedni, wróżb czy wypowiedzi jasnowidzów. Zrezygnowałam też z robienia tradycyjnej listy postanowień noworocznych, na której od lat pojawiały się te same plany, dążenia i cele. A wszystko to, po lekturze wywiadu ze znanym psychologiem, który tłumaczył, że listy postanowień nic nie dają i praktycznie nikomu nie udaje się osiągnąć tego, co zamierzał. Najważniejszy jest bowiem dobry plan. Plan na życie, rozłożony na lata, miesiące, tygodnie i dni.

Boże Narodzenie skończyło się całkiem niedawno, ale z nim właśnie wiąże się styczniowe Święto Trzech Króli. Na 6 stycznia przypada bowiem Objawienie Pańskie, zwane też Epifanią. Źródeł tej tradycji należy upatrywać w Ewangelii św. Mateusza. To tam jest mowa o Mędrcach ze Wschodu, którzy przybyli do Betlejem, aby oddać pokłon Jezusowi. Święto Epifanii (z greki oznacza „objawienie”, „ukazanie się”) jest chrześcijańską uroczystością mającą uczcić Boga, który objawił się światu w Chrystusie – Mesjaszu.